Ook dit jaar hebben we weer een dankbrief gekregen uit Surabaya. Het is altijd mooi en hartverwarmend om de foto's te zien van de kinderen die een medische behandeling hebben gekregen.
In De donatie van de Lions Club Putten is welbesteed. Drie jonge kinderen konden daardoor worden geopereerd.
Inmiddels is het 43 Jaar geleden dat ik werd geboren in kindertehuis Jati Margo, in Semarang, Indonesië. Mijn biologische moeder is 2 weken bij me gebleven, met een oudere broer of zus. Dat weet ik niet precies. En ook niet waarom ze is gebleven. Pittige bevalling? Emotionele grond? Feit is dat ik goed verzorgd ben door een echtpaar dat daar werkte. En door alle andere begeleiders en kinderen. Dat vertelde Els de la Croix (toenmalige leidster) mij toen ik op mijn 17e 2 weken met mijn ouders mocht komen logeren in Jati Margo. Zij was intussen een ander kindertehuis gaan leiden, Eagle’s Nest, waar ik ook op bezoek ben geweest.
Mijn vader heeft me opgehaald toen ik 5 maanden oud was. Hij is 10 dagen verbleven in het kindertehuis, en heeft het daar ontzettend naar zijn zin gehad; de gezelligheid, de warmte en de liefde voor zijn nieuwe baby, zijn 4e kind. Mijn moeder bleef thuis bij de 3 jongens, waarvan de jongste ook is geadopteerd, uit Seoul. Ik ben opgegroeid in een warm en fijn gezin in Oosterhout. Kreeg alle aandacht van mijn 3 grote lieve broers die superblij waren met mij, en bij wijze van vochten om het mogen geven van de fles. En ik kreeg alle mogelijkheden om me te ontwikkelen in wat ik maar wilde: piano en gitaar spelen, zingen in koortjes, schaken, dansen, zwemmen, turnen. Eigenlijk was niets te gek; als ik het maar graag wilde. En ik wilde alles, tegelijkertijd. Ik heb dankzij mijn ouders de mogelijkheid gehad om te studeren, op kamers te gaan wonen, een buitenlandse studie te mogen doen, en groot te worden op eigen tempo. Nu ben ik moeder van 2 prachtdochters, muzikant, lerarenopleider en voorzitter van een landelijk netwerk voor (docenten en studentbegeleiders van) hoogbegaafde studenten in het hoger onderwijs. Trots op mezelf dat me dit gelukt is. Dankzij mijn ouders.
Geadopteerd worden is prachtig. De kans om een (waarschijnlijk heel veel) beter leven te kunnen leiden, met zoveel meer liefde en kansen… dat is iets wat ik alle kinderen uit alle landen gun. Ik begrijp dat adoptie bij veel kinderen heel goed gaat, zoals bij mij, en dat het bij veel kinderen helemaal niet goed gaat. Qua papieren, illegaal, mensenhandel, hechtingsproblematiek….
Ondanks dat hoop ik dat het stopzetten van adoptie van kinderen uit het buitenland teruggedraaid kan worden, zodat alle mensen die zo graag en bewust een kind willen adopteren, vader of moeder kunnen worden, en zodat die kinderen in liefde opgroeien. Daartoe zullen we moeten opstaan, samen met onze politieke leiders, om te onderzoeken waardoor de misstanden ontstaan zijn en hoe we dit kunnen tegengaan.
Ik zou liegen als ik zeg dat ik geen last ondervonden heb in mijn leven van hechtingsproblematiek… En huisjes met kruisjes. Maar het weegt niet op tegen alle moois dat ik tot op de dag van vandaag zie, voel en ervaar. Een rijk leven.
